هادی صالحی اصفهانی، عضو هیات علمی دانشگاه ایلینوی آمریکا طی تحقیقی که سال ۱۴۰۳ درباره بازار کار ایران انجام داده، معتقد است که رشد اقتصادی پایین، رکود اقتصادی بالا به همراه مشکلات فرهنگی و دیدگاه سنتی که مردان را نان‌آور خانه می‌داند، سبب شده تا زنان سریع از بازار کار اخراج شده و یافتن کار وکسب درآمد برای آنها سخت‌تر از گذشته شود.
نرخ اشتغال زنان در ایران در پایین‌ترین سطح خود قرار دارد و همچنان رو به کاهش است.
این کاهش، ناشی از سیاست‌های تبعیض‌آمیز، محدودیت‌های اجتماعی و نبود فرصت‌های برابر در محیط‌های کاری است. مسائلی مانند قوانین استخدامی سخت گیرانه‌تر برای زنان و تفکیک جنسیتی در استخدام و نداشتن امکان دسترسی به شغل مناسب، نداشتن امکان ارتقا شغلی مناسب و نداشتن دستمزد مساوی با مردان در مشاغل مشابه، نمونه‌هایی از تبعیض علیه زنان در کار و فرصت‌های نابرابر برای آن‌هاست.
بر اساس گزارش مرکز آمار ایران در پاییز ۱۴۰۳، ۷۱ درصد از جمعیت بیکار فارغ‌التحصیلان آموزش عالی را زنان تشکیل می‌دهند. این آمار حتی کمی نسبت به دوران همه‌گیری کرونا هم افزایش پیدا کرده است. در آن زمان نرخ بیکاری زنان تحصیل‌کرده حدود ۷۰ درصد بود.
